Het verhaal van Janneke “Het voelt alsof mijn paard nu altijd bij mij is”
Janneke vroeg mij om een speciaal sieraad te maken:
“Het voelt alsof mijn paard nu altijd bij mij is”
“Ik was al 32 jaar oud toen ik leerde paardrijden. Door mijn beperking was het niet mogelijk om aan een standaard paardrijles deel te nemen. Een groepsles is voor mij geen optie en mijn motoriek heeft extra aandacht nodig. Gelukkig bestaan er speciale lessen voor zogenaamde ‘bijzondere ruiters’. De paarden waarmee tijdens deze lessen worden gereden, zijn speciaal getraind om samen te werken met ruiters met een lichamelijke of verstandelijke beperking.
Ik mocht kiezen tussen twee paarden, maar de keuze was niet moeilijk. Ik viel als een blok voor een wat oudere fjord. Het was een heel bijzonder paard. Ze was een koudbloed. Dat betekent dat het een gesloten paard is, dat alleen voor je wil werken als jij zelf ook echt voor haar wilt gaan. De klik was gelukkig wederzijds, wij hadden een bijzondere band. Ze voelde mij feilloos aan. Als ik maar aan een gang dácht, pikte ze dat moeiteloos op een deed ze het al.
Toen ze te oud werd, moest ze uit de reguliere les worden gehaald. De eigenaar van de stal had onze speciale band gezien en gaf mij toestemming om met haar te doen wat ik wilde. Nu was mijn grote droom om te rijden zonder zadel, en dankzij mijn lieve fjord is die droom uitgekomen. Gelukkig had ik haar ook wat te bieden: eigenlijk wilde ze nog niet met pensioen. Omdat ik tweemaal per week kwam rijden, kon ze toch een beetje haar ei kwijt.
Het paard was bijna 28 jaar oud, toen het rijden echt niet meer ging. Ik trof haar liggend in de stal aan, getroffen door koliek. We hebben nog één laatste buitenrit gemaakt, die ik heb laten fotograferen. Het leek alsof ze die rit speciaal voor mij deed, met haar laatste krachten. Daarna heeft ze nog anderhalf jaar in de wei gestaan, om te genieten van haar oude dag. Uiteindelijk is ze in september 2020 op 29-jarige leeftijd ingeslapen.
Ik had de staart van het paard afgeknipt, dat doen veel paardenliefhebbers als hun paard is overleden. Maar ik vond dat er iets bijzonders mee moest gebeuren. Toen moest ik aan Daan denken. Ik kende haar werk van internet, en haar stijl sprak mij altijd al aan. Het is nooit 13 in een dozijn en zonder blingbling. Eigenlijk lijken haar sieraden wel een beetje op mijzelf. Daan stelde voor om een leren bandje te maken met 3 rvs-bolletjes, met daarin een kunstwerk in mijn lievelingskleuren paars en blauw. In de kunstwerkjes heeft Daan wat paardenhaar verwerkt. Het valt buitenstaanders waarschijnlijk niet op, maar voor mij heeft het grote waarde. Het voelt alsof het paard waar ik met zoveel plezier op heb gereden nu altijd bij mij is.”
