Ik hoor wel eens dat zo nu en dan reflecteren goed voor je is. Ik heb op een spaarzaam rustig moment even de gedachten terug laten gaan.

Ik heb een tijd gehad dat ik niet voldoende reflecteerde en dat is niet goed, in ieder geval niet voor mij. Ik heb me gerealiseerd dat reflecteren me verder brengt en aangezien ik continu “in ontwikkeling” ben en wil zijn, is grondig reflecteren voor mij een must. Ik ben dus maar weer eens teruggegaan naar de basis. Ik deel graag mijn gedachten met jullie.

Ontwikkeling van vaardigheden

Als ik mezelf afvraag wat feitelijk mijn drijfveren/mijn motivatoren zijn, dan kom ik tot de conclusie dat ik als vrije denker een onstilbare creativiteitsdrang heb die ik wil (blijven) invullen. Daarnaast heb ik wat met autoriteit en dat maakt dat ik al tijdens mijn studie zelfstandig ondernemer was. Zelf bedenken en uitvoeren. Overigens heb ik die studie niet eens afgemaakt omdat ik van veel vakken het nut niet inzag en van andere vakken al zoveel afwist dat ik vond dat ik er niet meer voor naar school hoefde.

Op de basisschool begon het ondernemerschap met het maken van armbandjes voor mezelf, omdat ik een nikkel allergie heb. Blijkbaar vonden de meisjes in de klas mijn armbandjes zo leuk, dat zij ze ook wilde hebben en ik er een verdienmodelletje van heb gemaakt (ik zat toen in groep 6), 35ct per armbandje, ik had zelfs een wachtlijst. Een ondernemer in de dop, zal ik maar zeggen.

Naast deze onstilbare creativiteitsdrang die ik nu eenmaal in me heb, heb ik ook wel iets in me dat zegt dat ik het altijd beter kan. Niet zozeer dat ik alles beter kan, maar ik wil iedere keer net iets beter worden in wat ik doe en daarmee mijn grenzen continu opzoeken. Daarnaast betrap ik mezelf erop dat als ik er niets meer uit kan halen en ik het dus geperfectioneerd heb, ik verder ga, omdat ik dan mijn interesse ben verloren. Vreemd genoeg ben ik alleen perfectionistisch in de dingen waar ik mijn creativiteit in kwijt kan. De rest vind ik al snel goed.

Los van zaken die in je natuur zitten, word je ook gevormd door het leven. Ik kan rustig stellen dat ik geen veilige thuishaven in mijn jeugd heb mogen ervaren. Ik heb op enig moment vastgesteld dat ik het zelf moest doen, een soort overlevingsdrang. Ik ben een mentale vechter geworden en dat helpt me nog steeds als ik weer eens een radicale beslissing in mijn leven neem. Hoewel dat soms ook wel een beetje minder mag.

Wat inspireert mij?

Als ik terugkijk en mezelf de vraag stel wie of wat mij inspireert, kan ik alleen maar zeggen dat het alles en niets kan zijn. Een object, een kleur, een persoon of dier …  alles kan me inspireren, maar het moet wel een grote mate van echtheid en authenticiteit in zich hebben. Het is moeilijk om uit te leggen. Soms word ik getriggerd door de kleuren in een kledingstuk, soms word ik in de ochtend wakker met een beeld in mijn hoofd en soms loop ik in het dagelijkse leven tegen dingen aan waarvan ik vind dat ze beter of mooier moeten.

Maar wat mij ook inspireert, ik wil mijn stempel, mijn identiteit erop achterlaten. Op deze wijze maak ik het mijn creatie en ervaar ik het zelfs vaak als moeilijk om er afstand van te nemen. Het klinkt wellicht vreemd, maar zo voelt het wel. Zo heb ik bijvoorbeeld bij de verkoop van mijn eerste schilderij stiekem in een hoekje staan huilen. Ik wilde het eigenlijk niet verkopen, maar zonder verkoop kan ik mezelf ook niet verder ontwikkelen. Dus zei ik tegen mezelf ‘wen er maar aan!’.

Ben ik ooit gearriveerd?

Ik denk eigenlijk dat ik nooit ergens zal arriveren, behalve in mijn graf uiteindelijk. Ik ben altijd onderweg, zoveel weet ik inmiddels over mezelf. Iedere keer weer als ik reflecteer. Voor de een is dat mogelijk een reuze vermoeiend beeld en bij de ander gaat het ook kriebelen bij de gedachten iedere keer weer een stap verder te zetten.

Dat laatste is bij mij dus het geval en weet ik zeker dat ik over 10 jaar nog doe wat ik nu doe? Nee, zolang de uitdaging er is absoluut, maar ik ken mezelf inmiddels goed genoeg dat ik daar geen garantie op af kan geven. Hoewel de mogelijkheden in de kunst en sieraden echt eindeloos zijn en ik kan me niet voorstellen dat dat me ooit gaat vervelen.