De bijzondere trouwringen van Erik en Miranda:
“Dit is echt handwerk en met zoveel zorg gemaakt!”
“Toen de gezondheid van mijn moeder snel achteruit ging, besloot ik dat het tijd werd om te gaan trouwen. Ik kende mijn vriendin al twintig jaar, en iedere vrouw wil een keer in haar leven in zo’n mooie witte jurk lopen. Ik vertelde ‘ons mam’ (zoals we dat in Brabant zeggen) over mijn plannen. Ze zei: ‘Dat is een goed idee, maar ik wil dan wel graag dat je de trouwring van je vader gebruikt voor jullie trouwringen’. Wij gingen op zoek naar een goudsmid, en vonden die in Roosendaal. Het was zo’n ouderwetse, grote gouden trouwring, dus er was voldoende materiaal om daar onze ringen uit te maken.
Mijn moeder overleed 5 jaar later. Wij vonden het een logisch idee ook haar trouwring in die van ons te verwerken. De smid in Roosendaal bleek inmiddels zijn zaak te hebben gesloten. Toen bedacht ik mij dat ik via Twitter Art by Daan was tegengekomen. Ik belde Daan, en zij was best verrast door ons verzoek. Wij gingen naar haar atelier. Eigenlijk dachten we een vergelijkbare ring te laten maken, maar Daan maakte een ander ontwerp waar wij nog blijer van werden.
We lieten onze trouwringen achter bij Daan en reden weer terug naar Brabant. Het klinkt misschien gek, maar zonder die ringen voelden wij ons een beetje in ons nakie lopen. Wij waren gewoon opgelucht toen Daan na de beloofde 3 weken belde dat de ringen klaar waren. Het resultaat was eigenlijk nog mooier dan we hadden verwacht. Daan heeft de ring van mijn moeder om de ring van mijn vader verwerkt.
Daan was zelf ook trots op haar creatie, want zij heeft het concept van onze ringen nu ook in haar webshop staan. Dat vinden we een hele eer. We zijn blij dat we destijds contact hebben gezocht met Daan. Het is niet alleen een wereldmens dat haar eigen dromen durft te dromen. Je merkt ook dat ze verstand heeft van haar vak. Ze maakt echt handwerk en besteedt veel zorg aan haar sieraden. Dit is zoveel specialer dan massaproductie!
We krijgen ook complimenten van andere mensen over onze ringen. Ons petekind zei zelfs laatst: ‘Als jullie er niet meer zijn, mag ik jullie ringen dan hebben?’. Maar voorlopig hopen wij ze nog lang met veel plezier te mogen dragen!”
