Het verhaal van Hanneke ‘Drie vrouwen, drie sieraden’
Dat ik alleen ben, vind ik meestal niet erg; ooit begon ik mijn volwassen leven alleen en ik had er toen al weinig moeite mee. Maar soms heb ik even steun nodig, om me sterker te maken dan ik me op dat moment voel. De momenten dat ik voor iets sta waarvoor ik me te klein of te nietig voel, de momenten dat ik Johan mis die zegt dat ik het wel kan, dat het goedkomt en al die woorden die me moed zouden geven. Zo slecht voelde ik me vorig jaar eind november toen we de as van Johan en van mijn ouders gingen begraven. Ik zat aan de grote tafel te denken hoe ik daar met een goed gevoel naar toe zou kunnen gaan. Niet bang, er niet tegenop ziend omdat het moeilijkste immers al gedaan was. Wat zou me nu moed kunnen schenken?
Ik dacht aan de foto’s die ik af en toe op Twitter voorbij zag komen. Van een vrouw die sinds nog niet zo lang vanuit het Westland naar Friesland was verhuisd en die prachtige sieraden maakt. Eén hanger was me opgevallen, een hanger met helemaal mijn kleuren: rood en oranje, het vuur en de kracht spatte eraf. Daarmee zou ik het redden, die middag, dan kon ik het wel. Ik belde haar op en vroeg of ik langs kon komen. Ze woont hier niet ver vandaan, een prettige bijkomstigheid. Dat was goed en dus stapte ik meteen in de auto.
Daniëlle, zo heet ze, verwelkomde me in haar huis; het atelier waar ze wil gaan werken was helaas nog niet verder gekomen dan de tekentafel. Ze liet me haar sieraden zien en ik toonde de foto met de hanger. ‘Ah, die,’ zei ze en ze toverde hem tevoorschijn. Ik vond hem prachtig en was gelijk verkocht. Met de hanger reed ik even later tevreden naar huis terug. Ik zocht er kleding bij waarop de vlammende steen tot zijn recht zou komen en voelde me klaar voor wat me te wachten stond. Het werd een prachtige middag.
Het is nu een half jaar later als ik weer naar Daniëlle ga. Ditmaal niet alleen, maar met mijn drie (schoon)dochters. Zij, en hun mannen en kinderen, waren er deze tijd voor mij. Ze dachten mee, werkten mee en leefden mee, ze troostten als ik het even niet meer wist. Ik heb veel geschreven over mijn kinderen en kleinkinderen en ik weet hoezeer ik van geluk mag spreken met dit stel. Nu wil ik mijn dochters bedanken voor alle steun. Ze mogen ieder een sieraad uitzoeken dat ze mooi vinden en dat ze graag willen dragen. Ik ben benieuwd wat ze zullen kiezen. Ze zijn alle drie heel verschillend en dat zal straks vast te zien zijn.
Als ik weer thuis ben kijk ik naar de foto. Hij raakt me. Zoals ik al dacht zijn ze zeer verschillend, maar de meiden moedigden elkaar aan in hun keuzen. Ja, dat past bij jou, niet zo bang! De ring met de blauwe steen waar Margryt blij mee is omdat ze die voor haar 40ste verjaardag krijgt. ‘Maar ik draag hem al eerder, mem!’ De veelkleurige armband, praktisch en fijntjes, zoals bij Tineke past, ‘nee, die draag ik zeker niet op mijn werk!’ – ze werkt in de kinderopvang -, de stoere, felgroene armband die Michelle na lang aarzelen koos. Zou ze de kleinere zwarte kiezen die je nauwelijks ziet omdat ze meestal al zwart draagt, of de stoere, felgroene, die juist opvalt, als een statement, hier ben ik! Het is de groene geworden. Goede keus!
Ik kijk weer naar de foto. Deze drie handen van drie zo verschillende vrouwen waar ik ontzettend trots op ben, verbonden door hun mannen, haar broers, die van aanpakken weten, van wanten, niet in onschuld gewassen, al durven ze hun handen wel vies te maken, die samen licht werk maken en door wie ik me gedragen voelde. Deze handen en die van de (schoon) zonen en de kleinkinderen, het Feenstra-verbond. Wat zou Johan trots zijn, wat zou hij dit een prachtig cadeau hebben gevonden.
